Kallisto (mitologia) Kallisto ( gr. Καλλιστώ Kallistṓ, łac. Callisto) – w mitologii greckiej nimfa leśna; towarzyszka bogini Artemidy, matka Arkasa eponima Arkadyjczyków, po śmierci zamieniona w gwiazdozbiór Wielkiej Niedźwiedzicy . Kallisto wedle jednych autorów była nimfą leśną, wedle innych córką króla Arkadii Patron wszystkiego, co dobre i piękne, opiekun muzyki, poezji, światła słonecznego, wróżbiarstwa i przewodnik muz. Syn Zeusa i Latony, brat Artemidy. Po urodzeniu udał się do kraju Hyperborejczyków. Po roku trafił do Delf, gdzie zabił strzałą Pytona i przejął wyrocznię, w której wróżyła kapłanka Pytia. W Mitologii Greckiej Muza Komedii. Hezjod, apollodoros i inni autorzy wymieniają dziewięć tzw. W naszym leksykonie krzyżówkowym dla hasła „przewodnik greckich muz” znajduje się 1 definicja. * sorry za to * po 12 h. Fast Money. Ten artykuł od 2020-12 wymaga zweryfikowania podanych podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. ApolloἈπόλλων — bóg piękna, światła, życia, zarazy, śmierci, muzyki, wróżb, prawdy, prawa, porządku, patron sztuki i poezji, przewodnik Muz i charyt — Apollo Sauroktonos (zabijający jaszczurkę) Praksytelesa Występowanie mitologia grecka mitologia rzymska Atrybuty Lira Siedziba Parnas Teren kultu starożytna Grecjastarożytny Rzym Odpowiednik W mitologii rzymskiej, tak samо: Аpоllо Rodzina Ojciec Zeus Matka Leto Rodzeństwo Artemida (siostra-bliźniaczka) Dzieci z Ftyją: Doros;z Kaliope:Orfeusz,Linos;z Koronis:Asklepios;z Kyrene:Aristajos;z Talią:Korybanci Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Cytaty w Wikicytatach Apollo (gr. Ἀπόλλων Apóllōn, zwany też Φοῖβος Phoibos ‘Jaśniejący’, łac. Apollo) – w mitologii greckiej syn Zeusa i Leto. Urodził się na wyspie Delos. Był bliźniaczym bratem Artemidy. Uważany za boga piękna, światła, życia, śmierci, zarazy, muzyki, wróżb, prawdy, prawa, porządku, patrona sztuki i poezji, przewodnika muz (Ἀπόλλων Μουσηγέτης Apóllōn Mousēgétēs), natchnienia, lecznictwa i uzdrawiania, łucznictwa, kawalerów, a także wieszczek. Swą siedzibę miał na szczycie góry Parnas w Delfach, skąd zsyłał natchnienie. Mury okalające dom Apollina okalały też miejsce słynnej wyroczni delfickiej. Apollo był najprzystojniejszym męskim bogiem spośród greckich bóstw. Smukły, o złotych lokach, onieśmielał spojrzeniem swoich średnio niebieskawych oczu. Był zazdrosny i zawistny, np. zacięcie konkurował z Marsjaszem, frygijskim satyrem flecistą, o miano najlepszego muzyka. Nawet kiedy ten przyznał mu pierwszeństwo, Apollo skrępował mu ręce i nogi, przywiązał do drzewa i obdarł żywcem ze skóry. Kiedy Zeus raził piorunem Asklepiosa (syna Apollina), ten w zemście zabił kilku cyklopów z kuźni Hefajstosa. Za to morderstwo Apollo musiał przez dziewięć lat służyć jako parobek u króla Admeta w Tesalii. Domeny i atrybuty[edytuj | edytuj kod] W rzeczywistości bóstwo o szerokich, często sprzecznych kompetencjach. Pierwotnie androgyniczny (śladem tego bliźniacza para Apollo-Artemida) bóg gwałtownej śmierci – Grecy wywodzili jego imię od ἀπόλλυμι (apóllymi) „niszczę, zabijam”, ale por. też IE. *abol (<*obol-) „jabłko” (symbol – źródło wiedzy). Bóg jednocześnie solarny i chtoniczny. Zabijając węża-smoka Pytona – syna Gai nasłanego na matkę Apollina i Artemidy przez zazdrosną Herę (w innej wersji mity ofiarą Apollo był Delfyne, będący hipostazą pierwotnej Magna Mater) – strzegącego bramy do tajemnej wiedzy ukrytej pod ziemią, przejął władzę nad wyrocznią w Delfach (gr. delfys „macica”). Zabójstwo Pytona, podobnie jak zabójstwo Wrytry przez Indrę, było wielkim, bohaterskim czynem, ale i przekleństwem, z którego należało się oczyścić. Ustanowił więc igrzyska pytyjskie, zszedł też do podziemia. Stał się przekaźnikiem Zeusowych wyroków, szczególnie w sprawie obrzędów oczyszczenia po zbrodni zabójstwa. Oddalał (apotropaios) i oczyszczał (katharsios) od zła (zbrodni mordu), które sam wywołał. Łuk i lira, którymi posługuje się Apollo, mogą być interpretowane jako narzędzia przeciwstawne (mordu i oczyszczenia). Może być to również w rzeczywistości jedno, najbardziej pierwotne, instrumentum – symbol władzy nad życiem i śmiercią oraz wiedzy (zarówno jako instrument muzyczny – przygrywający podczas szamańskiego obrzędu, jak i łuk miotający strzały, na których szaman podróżuje w zaświaty). Apollinowi był także poświęcony wawrzyn szlachetny, który nałożył na głowę po przybyciu do doliny Tempe i obmyciu się z krwi przelanej po zabiciu Pytona. M. Eliade stwierdza, że krwawa mitologia apollińska odbija proces przenikania kultu Apollina do Grecji i przejmowanie przezeń atrybutów bóstw przedindoeuropejskich (o charakterze rolniczym, tellurycznym i tradycji jeszcze megalitycznej – delficki omfalos). Istnieje też hipoteza (na gruncie irańskim co prawda) o powstawaniu tego typu mitów w wyniku syntezy dwu oddzielnych nurtów życia religijnego (żeńskiego: rolniczo-przydomowego i męskiego: nomadycznego lub półnomadyczno-wojowniczego) w obrębie jednej wspólnoty plemiennej. Mimo degradacji i asymilacji atrybutów Bogini Ziemi, przepowiednie nadal głosiła kapłanka Pytia (w poważniejszych sprawach stosująca maneisa, szał poetycki, stan profetycznej ekstazy znany z innych religii indoeuropejskich i obrzęd zstępowania do podziemi, ad uterum), której przekaz tłumaczył prorok. Z czasem ta złowróżbna strona bóstwa zostaje oswojona, Apollo coraz bardziej staje się bogiem porządku i prawa – harmonii świata. Dwa kierunki, z których wywodzono Apollina to: północny – eurazjatycki, oraz wschodni – małoazjatycki. Pierwszy poparty jest mitem o corocznych (zimowych) podróżach Apollina do rodzinnej ziemi (Hyperborei). Podczas jego nieobecności w Delfach miał rządzić Dionizos. Za drugim kierunkiem przemawia lokalizacja największych ośrodków jego kultu (Azja Mniejsza) i inskrypcja hetycka z imieniem Apulúnas „bóg bram”. Kochanki i kochankowie w mitologii[edytuj | edytuj kod] Apollo nie miał żony ani szczęścia w miłości. Boginie, nimfy i kobiety śmiertelne, które do niego wzdychały nigdy nie mogły zatrzymać go dłużej przy sobie. Te natomiast które darzył afektem, nie odpowiadały na jego zaloty. Apollo był zakochany w Dafne, córce Gai i Penejosa. Dziewczyna jednak odrzucała jego zaloty. Apollo postanowił zdobyć Dafne za wszelką cenę. Ścigał ją tak długo, aż dziewczyna straciła siły. Dziewczyna poprosiła wtedy ojca – boga rzeki – o pomoc. Penejos spełnił prośbę córki. Dafne zmieniła się w krzak wawrzynu szlachetnego. Apollo załamał się po metamorfozie swej wybranki. Z gałęzi drzewa uplótł wieniec, który odtąd ozdabiał jego głowę. Apollo zakochał się też w pięknej nimfie Kastalii, córce rzecznego boga Acheloosa i zabiegał o jej względy. Nimfa nie mogąc sobie poradzić z natarczywością zalotów Apollina rzuciła się do źródła bijącego ze skał Parnasu. Apollin uświęcił to miejsce, nazywając źródło jej imieniem. Woda z tego źródła zsyłała moc natchnienia na każdego, kto się jej napił. Na życzenie Apolla Artemida przebiła strzałą z łuku ukochaną Apollina Koronis, która zakochawszy się w śmiertelniku Ischysie wzgardziła miłością Apolla. Apollo na późnorzymskiej mozaice Synem Apollina i Koronis był Asklepios, mający władzę nad życiem (jego hipostazami były chtoniczne w swym charakterze: wąż i pies). Z muzą Kaliope miał synów Orfeusza i Linosa a z Talią Korybantów (boskich tancerzy). Z Kyrene miał syna Aristajosa, a z Ftyją - Dorosa. Hamadriada Dryope zrodziła mu syna Amfissosa - późniejszego założyciela miasta Ojta, w którym wzniósł świątynie ku czci Apolla, a kapłanką w niej została Dryope. Pewnego dnia Dryope zniknęła bez śladu, a obok posągu Apollina wyrosła topola. Kochanką Apollina była też Kreuza, córka ateńskiego króla Erechteusza (prześladowcy Heraklidów), która urodziła mu syna Iona – mitycznego protoplastę Jonów, ludu helleńskiego. Obawiając się gniewu ojca, Kreuza oddała synka na wychowanie Pytii. Był również zakochany w Hiacyncie i Kyparissosie. Miłość z Hiacyntem skończyła się fatalnie. Podczas rzutów dyskiem przypadkowy podmuch zniósł dysk, który zabił oblubieńca Apollina. Przypisy[edytuj | edytuj kod] pde pde muza - bogini w mitologii greckiej, początkowo jedna – opiekunka aojdów, muza pamięci, później trzy: Aoede (śpiew i poezja), Melete (nauka, praca) i Mneme (pamięć, wspomnienia). W Delfach nosiły one inne nazwy – była Nete, Mesi i Hypate, które są również nazwami trzech antycznych muzycznych strun liry. U Homera jest ich jednak już 9 – są one córkami Zeusa i Mnemosyne. U Hezjoda są córkami Matki Ziemi i Powietrza. Wszystkie muzy miały zdolność wieszczenia i występowały w orszaku Apollina, ich przewodnika. Ośrodkiem kultu muz był Parnas i Helikon w Beocji (muzy helikońskie). Kalliope – poezja epicka oraz filozofia i retoryka, przedstawiano ją z tabliczką i rylcem Klio – historia, przedstawiano ją ze zwojem papirusu Erato – poezja miłosna, przedstawiano ją z kitarą Euterpe – poezja liryczna, gra na flecie, przedstawiano ją z aulosem Melpomene – tragedia i śpiew, przedstawiano ją z maską tragiczną Polihymnia – poezja chóralna, pantomima przedstawiano ją zawsze głęboko zamyśloną, bez atrybutu Talia – komedia, przedstawiano ją z maską komiczną Terpsychora – taniec, przedstawiano ją z lirą i plektronem Urania – astronomia i geometria, przedstawiano ją z cyrklem i kulą ziemską Inne hasła zawierające informacje o "muza": Pstrąg tęczowy ... Dożynki ... Kania czarna ... Bocian czarny ... Kliometria Kliometria (z gr. Klio - muza historii; métron - miara) - stosunkowo nowy kierunek badań historii gospodarczej ... Sowa uszata ... Kopciuszek zwyczajny ... Literatura – przegląd chronologiczny ... Zeus Muzy , Nimfy, Palikowie , Pan , Pelasgos, Perseusz , Polihymnia , Radamantys , Sarpedon , Talia (charyta), Talia (muza), Tantal , Terpsychora , Tityos, Urania , Zagreus , Zetos ( Amfion i Zetos ), MityIlość mitów, ... Apollo (mitologia) ... Inne lekcje zawierające informacje o "muza": Publikacje nauczycieli Logowanie i rejestracja Czy wiesz, że... Rodzaje szkół Kontakt Wiadomości Powiązane hasła: Reklama Dodaj szkołę Nauka Bogowie starożytni Kronos *** w mitologii greckiej, władca świata, jeden z tytanów, syn Uranosa i Gai; z namowy matki wykastrował ojca i objął władzę nad światem; ojciec Hestii, Demeter, Hery, Hadesa, Posejdona i Zeusa, który odebrał mu rządy; zabity przez własnego syna. Zeus *** (w mitologii rzymskiej - Jupiter) w mitologii greckiej, naczelne bóstwo panteonu, syn Kronosa, którego zwyciężył i odebrał władzę; rodzeństwem Zeusa byli Hades, Posejdon, Demeter i Hera; jako najwyższy z bogów rozdzielał dobro i zło, był ojcem i władcą całego rodzaju ludzkiego; jego atrybutami są piorun i egida (tarcza), symbolizujące chmurę burzową. Hera *** w mitologii greckiej, bogini, siostra i żona Zeusa, matka Hefajstosa, Hebe i Aresa; opiekunka kobiet i małżeństwa; jej rzymskim odpowiednikiem jest Junona. Demeter *** w mitologii greckiej, bogini zasiewów, ziarna i ziemi uprawnej (identyfikowana z rzymskim Ceres), córka Kronosa i Rei, za sprawą Zeusa matka Persefony; identyfikowana również z egipską boginią Izis; ośrodek kultu w Eleusis, gdzie odprawiano ku jej czci misteria religijne; wyobrażano Demetera z pochodnią, kłosami lub makami w ręku. Persefona *** (Kora) w mitologii greckiej, bogini gecka, córka Zeusa i Demeter; uprowadzona przez Hadesa do podziemnego świata zmarłych; później Hades pozwalał jej spędzać 6 miesięcy w roku na ziemi u boku matki; mit o Persefonie symbolizuje zmienność pór roku, budzenie się i zasypianie przyrody; w mitologii rzymskiej odpowiednikiem jest Prozerpina. Hades *** w mitologii greckiej, świat podziemny, do którego wędrowały dusze po śmierci, zwykle przedstawiany jako grota lub jama pod powierzchnią Ziemi; wejścia do niego strzegł trzygłowy pies Cerber; władcą Hadesu był bóg Hades (rzymski Pluton), brat Zeusa, małżonek Persefony, córki Demeter i Zeusa. Hestia *** w mitologii greckiej, bogini ogniska domowego (rzymska Westa), córka Kronosa i Rei. Posejdon *** w mitologii greckiej, bóg morza, czczony również jako bóg trzęsienia ziemi; brat Zeusa i Hadesa; w trzech zdetronizowali ojca - Kronosa, i podzielili świat między siebie; syn Posejdona, Tryton, pół człowiek, pół ryba, również był czczony jako bóg mórz. Apollo *** w mitologii greckiej i rzymskiej, bóg Słońca, muzyki, proroctw, rolnictwa i sielankowego życia; przewodnik muz; bliźniaczy brat Artemisa, syn Zeusa i Latony; w rzeźbie starożytnej przedstawiany jako grecki ideał męskiego piękna. Artemida *** (rzymska Diana), w mitologii greckiej, bogini czystości, niewinności, księżyca i polowań; bliźniacza siostra Apollina; czczona w Efezie. Hermes *** w mitologii greckiej, boski syn Zeusa i Mai; posłaniec bogów; nosił sandały ze skrzydełkami, kapelusz z szerokim rondem oraz laskę, którą oplatały węże; utożsamiany z rzymskim Merkurym i egiskim. Thotem; opiekował się podróżnymi, kupcami i złodziejami. Atena *** (rzymska Minerwa), grecka bogini wojny, mądrości, sztuki i rzemiosła; narodziła się z głowy Zeusa; ośrodek kultu Partenon w Atenach. Afrodyta *** w mitologii greckiej bogini miłości (rzymska Wenus, fenicka Astarte, babilońska Isztar); według różnych wersji była jedną z córek Zeusa (Homer) lub wyłoniła się z morskiej piany (Hezjod); niewierna żona Hefajstosa, boga ognia, matka Erosa. Hefajstos *** w mitologii greckiej, kulawy bóg ognia i opiekun kowali; syn Zeusa i Hery, mąż Afrodyty; rzymski Wulkan. Dedal *** w mitologii greckiej, budowniczy ateński, rzeźbiarz i mechanik; miał zbudować królowi Krety, Minosowi, słynny Labirynt, w którym więziono później Minotaura; popadłszy w niełaskę, umknął przed zemstą Minosa wraz z synem Ikarem na Sycylię na skrzydłach zbudowanych z piór sklejonych woskiem. Ikar *** w mitologii greckiej, syn Dedala; razem z ojcem uciekł z Labiryntu na Krecie na skrzydłach z piór sklejonych woskiem; zginął, gdyż leciał za blisko słońca, którego promienie roztopiły wosk. Syzyf *** w mitologii greckiej, król Koryntu, za niegodziwe życie skazany w świecie podziemnym na wtaczanie pod górę wielkiego kamienia, który zawsze spadał, zanim osiągnął szczyt. Orfeusz *** mitologiczny poeta, śpiewak i muzyk tracki; uważany przez Greków za najsłynniejszego z poetów żyjących przed Homerem; syn Apollina i muzy Kaliope; poślubił Eurydykę, która zmarła od ukąszenia żmii; Orfeusz zszedł do Hadesu i uzyskał zgodę władcy Hadesu na wyprowadzenie Eurydyki pod warunkiem, że nie obejrzy się na nią aż do czasu wyjścia na ziemię; Orfeusz uległ jednak pokusie i na zawsze utracił Eurydykę; w swej rozpaczy obraził trackie menady i został przez nie rozszarpany. Eurydyka *** w mitologii greckiej, żona Orfeusza; była nimfą; zmarła od ukąszenia węża; Orfeusz usiłował (bez powodzenia) sprowadzić ją z powrotem na ziemię z królestwa śmierci. Parys *** w mitologii greckiej, książę trojański, który uwiódł Helenę, żonę króla Sparty, Menelaosa, doprowadzając do wybuchu wojny trojańskiej. Odyseusz *** główny bohater Odysei Homera, wymieniany również w Iliadzie jako jeden z przywódców sił greckich podczas oblężenia Troi; odważny, wspaniałomyślny, uważany za władcę Itaki. Tantal*** władca Lidii, syn Zeusa, ojciec Pelopsa i Niobe; współbiesiadnik bogów, zdradzał ludziom ich sekrety; obrażeni bogowie skazali go na męki w Tartarze. Niobe*** córka Tantala, małżonka Amfitriona; chełpiąc się swym licznym potomstwem, obraziła Leto, matkę Apollina i Artemidy; od ich strzał utraciła wszystkie dzieci; rozpaczającą Niobe Zeus zamienił w skałę. Rea*** tytanida, córka Uranosa i Gai, siostra i małżonka Kronosa; matka bogów olimpijskich, utożsamiana z Kybele.

przewodnik muz w mitologii greckiej